Una fiaba narrata da Berta Bassi Costantini
audio [.mp3, 18 Mb, 39 min. 30 sec.]
Non vuoi vedere che lungo la strada, nel tornare indietro, trova una
boscaglia ancora più fitta di quella che ha trovato all'andata.
« Qui / non sono pìù capace di andar fuori. »
E via e via e via che va, qui poverino in sette giorni è andato
in là, ma qui seguitano a passare una settimana, poi un'altra
settimana, qui non esce più fuori da questa boscaglia, più
va avanti e più si fa fitta, più va avanti più
si fa fitta.
« Ben / io dico che ho sbagliato strada. » Non ha da mangiare
non ha da bere, qui, poveretto, non sa più come fare. Fin che, nel
muoversi le mani in questo modo qui, sente dire: « Comandi. »
Si volta indietro, si volta da una parte: «Ben / ma qui / ha parlato
qualcuno / e io non vedo nessuno. » E allora si frega un'altra
volta la mano, e sente che dice: « Comandi. » « Ben
/ ma allora èquesto anello qui / che parla. » Toglisi l'anello,
fregalo ancora, dice «Comandi. » « Comando, caro, d'aver
un bel piatto / da mangiare / con qualcosa da bere, che io / ho una
fame che non ne posso più. » Appena detto così,
ecco pronto da mangiare, pronto da bere. « Oh / mamma cara / questo
qui / è la mia fortuna! » Si mette a mangiare, e mangia
e beve, poveretto, che non so dire, ha fame ancora: « Comando un
altro piatto di minestra. » Quando ha mangiato: « Comando,
comando che ci sia più niente, nè piatti nè niente
altro. » Lì scompare tutto. «Ma caro / che ho portato
a casa la fortuna per i miei bambini! »
Vöt mia védar che in lung a la strada, in dal tornàre indré al cata una
boscàia ancór püsè fisa da quéla cl'à catà quando l'è vegní in sà.
« Chí / son pü bón d'andàr föra. »
E via e via e via che té via, chí, poarín, in sèt dí l'è 'ndà, ma chí
séita a pasàr 'na stimàna, pó n'altra stimàna, chí 'l riva pü föra da sta
boscaglia. Cón püsè 'l va avanti cón püsè l'è fisa, cón püsè 'l va avanti
cón püsè l'è fisa.
« Bén / mi digh c'ó sbaglià strada. » Al g'à mia da magnàr,
al g'à mia da bévar, chí, poarét, al sa pü da che aqua tràras. Fin che, in dal
mövars le man in da sta manéra chí, al sént da dir: « Comandi. »
As volta indré, as volta in 'na banda: «Ben / ma chí / i à parlà
'n qualdün / e mi védi nisün. » E 'lóra as fríga n'altra volta la
man, e 'l sént c'al dis: « Comandi. » « Ben
/ ma l'óra l'è cl'anèl chí / c'a parla. » Càvas l'anèl,
frígal ancóra, al dis: «Comandi. » « Comandi, caro, che mi
g'àbia an bèl piàt / da magnàr / con quèl da bévar /, che mi / a g'ó
'na fam c'an pòsi pü. » Come l'à dit a zita, prónto da magnàr, prónti
da bévar. « Oh / mamma cara / quésta chí / l'è la mé fortüna! »
Prepàras da magnàr, e'l màgna e 'l bév poarét c'a so mia dir, al g'à fam ancóra:
« Comandi n'àltar piàt da minestra. » Quand l'à magnà: « Comandi,
comandi c'agh sia pü gninte; nè piàt e nè gnínte. »
Lí a sparís tüt. «Ma cara / c'ó portà a casa la fortüna par i mè
pütín! »
| Regione |Ricerche |Informazioni |
Produzione
Fondazione Civiltà Bresciana
©G.Barozzi e M.Varini
Mantova (Italia)