Pagina principale dell´ Atlante Demologico Lombardo©
©Giancorrado Barozzi e Mario Varini - La Provincia di Mantova -

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29

LA COSCIA DI CASTRATO

 

Non vuoi vedere che lungo la strada, nel tornare indietro, trova una boscaglia ancora più fitta di quella che ha trovato all'andata. « Qui / non sono pìù capace di andar fuori. » E via e via e via che va, qui poverino in sette giorni è andato in là, ma qui seguitano a passare una settimana, poi un'altra settimana, qui non esce più fuori da questa boscaglia, più va avanti e più si fa fitta, più va avanti più si fa fitta.
« Ben / io dico che ho sbagliato strada. » Non ha da mangiare non ha da bere, qui, poveretto, non sa più come fare. Fin che, nel muoversi le mani in questo modo qui, sente dire: « Comandi. » Si volta indietro, si volta da una parte: «Ben / ma qui / ha parlato qualcuno / e io non vedo nessuno. » E allora si frega un'altra volta la mano, e sente che dice: « Comandi. » « Ben / ma allora èquesto anello qui / che parla. » Toglisi l'anello, fregalo ancora, dice «Comandi. » « Comando, caro, d'aver un bel piatto / da mangiare / con qualcosa da bere, che io / ho una fame che non ne posso più. » Appena detto così, ecco pronto da mangiare, pronto da bere. « Oh / mamma cara / questo qui / è la mia fortuna! » Si mette a mangiare, e mangia e beve, poveretto, che non so dire, ha fame ancora: « Comando un altro piatto di minestra. » Quando ha mangiato: « Comando, comando che ci sia più niente, nè piatti nè niente altro. » Lì scompare tutto. «Ma caro / che ho portato a casa la fortuna per i miei bambini! »

I poteri dell'anello
L'eroe scopre i magici poteri dell'anello
(foto di Enzo Minervini).

LA COSA
AT CASTRÀ


Vöt mia védar che in lung a la strada, in dal tornàre indré al cata una boscàia ancór püsè fisa da quéla cl'à catà quando l'è vegní in sà. « Chí / son pü bón d'andàr föra. » E via e via e via che té via, chí, poarín, in sèt dí l'è 'ndà, ma chí séita a pasàr 'na stimàna, pó n'altra stimàna, chí 'l riva pü föra da sta boscaglia. Cón püsè 'l va avanti cón püsè l'è fisa, cón püsè 'l va avanti cón püsè l'è fisa.
« Bén / mi digh c'ó sbaglià strada. » Al g'à mia da magnàr, al g'à mia da bévar, chí, poarét, al sa pü da che aqua tràras. Fin che, in dal mövars le man in da sta manéra chí, al sént da dir: « Comandi. » As volta indré, as volta in 'na banda: «Ben / ma chí / i à parlà 'n qualdün / e mi védi nisün. » E 'lóra as fríga n'altra volta la man, e 'l sént c'al dis: « Comandi. » « Ben / ma l'óra l'è cl'anèl chí / c'a parla. » Càvas l'anèl, frígal ancóra, al dis: «Comandi. » « Comandi, caro, che mi g'àbia an bèl piàt / da magnàr / con quèl da bévar /, che mi / a g'ó 'na fam c'an pòsi pü. » Come l'à dit a zita, prónto da magnàr, prónti da bévar. « Oh / mamma cara / quésta chí / l'è la mé fortüna! » Prepàras da magnàr, e'l màgna e 'l bév poarét c'a so mia dir, al g'à fam ancóra: « Comandi n'àltar piàt da minestra. » Quand l'à magnà: « Comandi, comandi c'agh sia pü gninte; nè piàt e nè gnínte. » Lí a sparís tüt. «Ma cara / c'ó portà a casa la fortüna par i mè pütín! »